Apa kabar?

Apa kabar? How are you guys doing? De eerste zinnen waarmee we de lessen in de yayasan beginnen. De eerste lessen deze week worden gedaan door ons allemaal samen. Het is fijn om dit zo te doen, omdat Carina hier dan bij is met haar ervaring en ons zo kan aanvullen waar nodig. We hebben het zo gedaan dat we het eerste uur elke dag de A en B groep hadden (de kleintjes en wat lager niveau) en het tweede uur de C en D groep (de ouderen en hoger niveau). Afgelopen week was een leer- en ervaar week voor ons wat betreft het lesgeven. Maar wat een warm welkom door de kinderen en wat een enthousiasme! Het lesgeven voelt bijna niet als lesgeven, omdat we veel samen doen en iedereen het zo leuk vindt. De tijd ging dan ook elke keer super snel voorbij!

De eerste dag was al typisch Balinees plan-plan; fikse regenbuien waarbij normaal gesproken dan geen kinderen komen opdagen, toch wel veel kinderen komen er dan het terrein op rennen (60!), opeens toch andere groepen moeten lesgeven op andere tijd etc. Kortom, improvisatie! Dit maakte uiteindelijk niet veel uit, ik heb gemerkt dat de kinderen allang blij zijn dat ze vermaakt worden en dat er enthousiaste teachers zijn. Stiekem voel ik toch wel een beetje zenuwen voor de eerste les en zoveel kinderen die je allemaal aankijken. We stellen ons voor door middel van tekeningen van onszelf en de kinderen doen dat vervolgens ook. Groot verschil tussen de twee groepen. Bij AB is echt wel een tolk nodig want deze kids kunnen nog helemaal geen Engels. CD kan al veel meer en zijn echte pubers, al aan de zweetgeur als ze binnenkomen te ruiken en het geplaag en gefrut aan elkaar. De dagen hierna verlopen de lessen erg relaxt en draait het vooral om 'fun'. Het is de bedoeling dat we spelenderwijs de kinderen Engels bij brengen; veel spelletjes, liedjes en tekenen dus! De oudere kinderen focussen zich al wat meer op dialogen, rollenspelen, schrijven en uitspraak. Ik vind het echt leuk dat we ze echt wat kunnen leren en had niet verwacht dat het lesgeven zo snel zo goed en natuurlijk zou gaan. Ik heb steeds meer het gevoel, naarmate de dagen verstrijken, dat ik de kinderen leer kennen en zij ook meer aan ons gewend raken. Mijn naam is nog erg lastig uit te spreken voor ze: ' Marianne', maar dat geeft niet. Ik vind het geweldig dat de kinderen steeds meer toenadering zoeken ('Do you know van Persie?') en we samen ook buiten de lessen het gezellig kunnen hebben. We gaan bijvoorbeeld vaak na het lesgeven even afkoelen in de zee met een aantal en spelen in de golven.

De eerste week in Seraya stond ook in het teken van grijs weer, veel regen en wennen aan de rust. Eerste ochtenden opstaan met de gedachte: 'Wat gaan we hier nou doen met al die vrije tijd?!', maar na het loslaten hiervan redelijk mijn eigen routine ontwikkeld. Klein beetje uitslapen, work-outen, koude koude douche, pancakes, schrijven bij de zee, les voorbereiden etc, heerlijk! De eerste wasjes (jaja, oldskool in een emmer) en de eerste boodschappen zijn alweer gedaan, begin me langzaam maar zeker thuis te voelen hier. Het plan was om in het weekend een uitstapje te maken naar Padangbai (ander kuststadje), maar helaas werd Miriam erg ziek. De welbekende Bali Belly heeft haar getroffen, veel in bed blijven en antibiotica nemen dus! Odyle, Bente, Carina en ik op de scooter naar White Sand Beach in Amlapura, dit keer zonder regenbui! Echt vakantiegvoel al liggende op het strand met een fruit juice. Bente en ik konden het niet laten (want we staan er stiekem al een week om te trappelen) om een snorkelset te huren en op onderwatertocht te gaan. Enorm mooi koraalrif en de eerste vissen zijn dan ook al snel gespot, zelfs een uit Nemo! Bente's onderwatercamera is ook goedgekeurd, want de eerste snorkelselfies (echt really charming uhu) zijn een feit. Na het strand pizza uitgeprobeerd in de stad, niet aan te raden! Het was meer iets van een half bevroren bodem uit de vriezer met ketchup als tomatensaus, plastic champignons en cheddar. Dus, Marijne houdt het voorlopig lekker bij Indonesisch, dit is mij tot nu toe elke keer goed bevallen hier namelijk! Wajan maakt elke middag en avond heerlijke vegetarische maaltijden met tofu, tempeh, groenten, omeletjes en nasi goreng voor mij! Ja, er wordt hier goed voor ons gezorgd en we mogen dan ook zeker niet klagen! Regelmatig hebben we nu dan ook een leuk gesprek met Wajan en Wajan en hun kinderen en leren we hun ook steeds beter kennen, wat ook weer bijdraagt aan het thuisgevoel.

Een week vol nieuwe, mooie ervaringen dus! Dit was het weer voor nu, selamat malam!