De laatste dagen les zijn ingegaan!

Jaja, de laatste dagen (nog maar 3!) lesgeven alweer! Wat is de tijd snel gegaan en dat zorgt voor best wel gemengde gevoelens. Ik heb heel veel zin om op pad te gaan met Mir en nieuwe plekken te ontdekken, maar aan de andere kant is het ook gek om hier weg te gaan, de plek die inmiddels echt als thuis is gaan voelen.. Over vier dagen zie ik mijn lieve ouders weer en kan ik eindelijk, na alle foto's en verhalen, echt laten zien wat voor een geweldige plek dit is! Kan niet wachten om ze weer te knuffelen! Tot die tijd nog even een blog, want weer veel meegemaakt!

Inmiddels zitten we al een paar weken in onze nieuwe huisjes die speciaal voor de volunteers gebouwd zijn. Een hele voortuitgang en zeker niks te klagen, want mooi, schoon en een groot bed voor onszelf! Hier moest natuurlijk weer een feestje voor gegeven worden en een bijbehorende ceremonie. De oudste kinderen kwamen naar de yayasan om samen tegelijk de kaarsjes uit te blazen van het 6jarig bestaan hiervan en te dansen. En dansen kunnen ze! Had niet verwacht dat zij ook zoveel westerse liedjes kennen en op een westerse manier een feestje vieren. Erg fijn om weer te dansen en helemaal samen met hun, op deze manier leren we ze weer op een andere manier kennen.

Dit was niet het enige moment dat echt als een feestje voelde. Het was namelijk een groot feest om de lipdub samen met alle kinderen van de yayasan op te nemen, na enige voorbereiding. Een lipdub is een filmpje waarin we het hele terrein van de school hebben laten zien door middel van kinderen die in elke plek aan het dansen en zingen zijn. We zijn super trots op het eindresultaat, want de sfeer is goed te zien in het filmpje en de kinderen lachen van oor tot oor. Elke keer waren er weer twee kinderen, van heel jong tot steeds ouder, die de camera meenamen naar een nieuwe plek in de yayasan. Het was ook erg leuk, en enigzins chaotisch haha, om het op te nemen en met onze eigen groepjes weer naar nieuwe plekken te rennen om klaar te staan voor de camera. Aan het eind zijn we met zijn allen op het strand te zien met uitzicht over de zee, joelend en dansend, zo gaaf! We hopen het filmpje snel te kunnen delen op internet, aangezien het ook een goede promotie voor WINS kan zijn.

Het weekend hierna was natuurlijk een nog groter feest want we gingen naar Gili Trawangan, het grote paradijselijke eiland van Lombok. Na een nachtje in een hostel in Padangbai vanaf hier de boot gepakt, wat niet van harte ging.. Marina Srikandi is zeker niet aan te bevelen want op de heenreis een paar uur later weg doordat onze tickets zoek waren op de terugweg zeiknat van al het water van de storm die binnenkwam en als je dan nog niet wagenziek was, werd je dat wel van deze bootreis.. De Balinese efficientie hebben wij dit weekend wel leren kennen haha! Maar met de eerste stap aan land van Gili T voelden we meteen al de relaxte vibe. Dit kwam ook zeker terug in onze homestay waar we met een warm welkom ontvangen werden door een Duits-Indonesisch stel. Op hun geimproviseerde dakterras heb ik enorm genoten van de heldere sterrenhemel, gitaarmuziek en ons gezelschap. Gili T is echt wel een klein paradijs te noemen met de heldere zee, witte stranden en leuke barretjes, ik wilde hier dan ook echt niet weg! Na een snorkeltour rond de drie eilanden word ik steeds meer overtuigd van mijn idee van een duikcursus, wat een gave vissen ennn... ik heb gezwommen met een schildpad naast me, hoe cool is dat!

Het derde feest was onze farewell party afgelopen zaterdag. Dit was alvast nu omdat Carina, medevrijwilligster en inmiddels goede vriendin, hierna echt stopte met lesgeven na vijf maanden en wij de week erna. Veel voorpret bij het voorbereiden hiervan, wat nog best veel werk was! Cadeautjes voor de school, boodschappen, muziek, decoratie.. De kinderen waren al op tijd aanwezig en samen hebben we de eerste keer de volledige bewerkte lipdub bekeken. Lachsalvo's onder de kinderen wanneer ze zichzelf gek zagen dansen. Al een paar dagen deed Carina geheimzinnig over een verassing voor ons en dit bleek een enorme fotocompilatie te zijn van onze tijd hier. Met enorme big smiles en tranen in onze ogen hebben we een hele tijd gestaan, dan realiseer je je toch wel hoe goed je het hebt gehad en hoe erg je dit gaat missen. Ook realiseerde ik me dat het ook lastig moet zijn voor de kinderen om elke keer weer vrijwilligers te zien komen en gaan en misschien wel nooit meer ziet. Best een stekend gevoel in mijn maag als ze naar je toekomen en vragen of je ze alsjeblieft niet wilt vergeten en ze je zo gaan missen.. Gelukkig hebben ze zoveel aan elkaar. Het is heel bijzonder om iedereen zo goed met elkaar in de lessen te zien samenwerken en de ouderen de jongeren te zien helpen. Samen hebben we afgesloten op het strand met de gitaar en samen zingen van Balinese liedjes.

Wat een minder groot feest was, was de reis naar Denpasar om ons visum te verlengen, met veel wachten en streng uitziende mensen in pak en dat terwijl ik ziek was.. Maargoed we hebben er wat voor over om in dit mooie land te blijven en dat is gelukkig nog een hele tijd! De duikcursus is inmiddels gereserveerd en wanneer het visum binnen is kunnen Mir en ik hopelijk vliegen naar het mooie Flores en Lombok om hier rond te trekken. Tot die tijd ga ik nog heeel erg genieten van de laatste drie lessen, de kinderen, van elkaar (Odyle en Bente zien we vanaf zaterdag een hele tijd niet meer!) en de omgeving. Ik ga proberen tijdens het reizen jullie op deze manier ook nog op de hoogte te houden, maar weet natuurlijk niet hoeveel internet ik zal hebben! Tot de volgende blog dus maar weer!

Selamat jalan, tot ziens!